ζωγραφική για παιδιά με παραμύθια - Η ελιζαμπέτα και ο ασβός

Μιά φορά και ένα καιρό στα πολύ παλιά τα χρόνια, τότε που οι νεράιδες φανερωνόντουσαν στους ανθρώπους και τους βοηθούσαν, ζούσε σε ένα λιβάδι με παπαρούνες ένα κοριτσάκι που το έλεγαν Ελιζαμπέτα.

Η μικρή μας φίλη μεγάλωνε μόνη της με την βοήθεια της καλής της νεράιδας και των ζώων του δάσους που ήταν λίγο πιό εκεί από το λιβάδι. Κάθε πρωί οι φίλοι της τα ζώα ερχόντουσαν και της έλεγαν καλημέρα χτυπώντας το παράθυρό της ή φωνάζοντας το όνομα της στη δική τους γλώσσα και εκείνη πάντα είχε κάτι να δώσει στους μικρούς της φίλους. Τα πουλιά έμπαιναν απ το παραθυράκι της και της κελαιδούσαν για να ξυπνήσει γλυκά.

Η Ελιζαμπέτα ποτέ  δεν κλείδωνε τις πόρτες και τα παράθυρα του σπιτιού της γιατί πίστευε πως αν κάποιος ήθελε την βοήθειά της να μπορεί να μπει και να της την ζητήσει. Και ο καιρός περνούσε τόσο ωραία. Το λιβάδι κάθε άνοιξη γέμιζε απο κόκκινες παπαρούνες και κίτρινες μαργαρίτες και από άλα αγριολούλουδα, μωβ κρινάκια, ρόζ ορχιδέες, άσπρα χαμομηλάκια που μοσχομύριζαν.

Μιά τέτοια ωραία μέρα της άνοιξης η Ελιζαμπέτα βγήκε να πάει στο κοντινό δάσος να βρει τους φίλους της, τα ζώα και το γέρικο δέντρο που ήξερε πολλά και που εκεί κατοικούσε η νεράιδα που την βοηθούσε να μεγαλώσει.

Πήρε το καλαθάκι της και ξεκίνησε για το σπιτάκι της νεράιδας.

Οι φίλοι της τα ζώα φοβόντουσαν να μπούν βαθιά στο δάσος γιατί  τα φύλλα των δέντρων την χθεσινή νύχτα τους ψιθύριζαν ότι ένας νέος κάτοικος ήρθε στο δάσος που δεν ήξεραν ακόμα αν ήταν καλός ή κακός και προειδοποιούσαν τα μικρά ζωάκια να προσέχουν.Το είπαν στην Ελιζαμπέτα αλλά εκείνη ήθελε να πάει στη νεράιδα να της δείξει, τι ωραίο φόρεμα είχε ράψει μόλις χθές το απόγευμα.

Πέρασε η ώρα,ήρθε το βράδυ και η μικρή μας φίλη, Ελιζαμπέτα, δεν είχε ακόμα γυρίσει στο σπιτικό της.Τα ζωάκια ανησύχησαν και σκέφτηκαν να πάνε να δούν αν ήταν στο σπίτι της νεράιδας. Μάζεψαν λοιπόν όλο το κουράγιο τους και ξεκίνησαν μέσα στη νύχτα.

Τα καυμένα, πόσο φοβόντουσαν βλέποντας τα μακριά κλαδιά των δέντρων να είναι πάνω απ τα κεφάλια τους σαν χέρια.

Και εκείνες οι φωνές πω,πω πόσο ήταν τρομαχτικές. Ευτυχώς ένα πελώριο φεγγάρι ανέβηκε σε λίγο στον ουρανό της νύχτα και έφεγγε τον δρόμο των μικρών μας φίλων ,των ζώων, που πήγαιναν να δούν τι κάνει και που είναι η Ελιζαμπέτα.

Δρόμο παίρνουν δρόμο αφήνουν λοιπόν και νά σε λιγάκι βλέπουν το σπίτι της νεράιδας να λάμπει μέσα στη νύχτα.Αναθάρεψαν και τάχυναν το βήμα τους να φτάσουν μια ώρα αρχίτερα.

Όταν έφτασαν εκεί όμως η νεραίδα τους είπε πως δεν είχε έρθει η Ελιζαμπέτα καθόλου σπίτι της όλο το πρωί και άρχισε και εκείνη να ανησυχεί. Ένας μικρός πανικός δημιουργήθηκε απ τις φωνούλες των ζώων και τα ποδοβολητά τους.Έτρεχαν όλα γύρω γύρω μην ξέροντας τι να κάνουν. Η καλή νεράιδα έβαλε τάξη αμέσως.

Είπε στα ζωάκια πως δεν χρειάζονται φωνές αλλά σχέδιο και σαν νεράιδα είχε τον τρόπο να δει που ήταν η καλή μας Ελιζαμπέτα.

Έβγαλε λοιπόν το μαγικό της ραβδί και κάνοντας τρείς κύκλους στον αέρα σχημάτισε ένα μεγάλο μπαλόνι και μέσα εκεί είδαν όλοι την Ελιζαμπέτα να κλαίει μέσα σε μιά φυλακή κρυμμένη κάτω απ την γη.

-Πω πω , τι θα κάνουμε τώρα; ρώτησαν την νεράιδα.

-Μη φοβάστε,είπε εκείνη, θα πάμε να την σώσουμε, αλλά πρώτα να δούμε ποιός έκανε αυτό το κακό στην φίλη μας.

Και ψάχνοντας μέσα στο μπαλόνι είδαν τον καινούργιο κάτοικο του δάσους για τον  όποιον τους είχαν προειδοποιήσει τα δέντρα κουνώντας τα φύλλα τους.

Μη χάνοντας καιρό η νεράιδα και τα ζώα ξεκίνησαν.

Την συνέχεια του παραμυθιού θα σας την πω αύριο να προλάβουν να πάνε και οι φίλοι μας στην Ελιζαμπέτα.
Αύριο λοιπόν!

μέρος || - μέρος |||