Μια μέρα του 1908, ο Ρώσος ζωγράφος Βασίλι Καντίνσκι μπαίνοντας στο εργαστήρι του αντίκρισε έναν εκπληκτικό πίνακα. Παραξενεύτηκε πολύ γιατί δε θυμόταν να είχε ζωγραφίσει κάτι τέτοιο. Η ομορφιά του πίνακα βρισκόταν στα σχήματα και τα χρώματα. Δεν έδειχνε κάτι που υπάρχει στη φύση. Βέβαια ήταν ένας πίνακας του Καντίνσκι που κατά λάθος τον είχε βάλει πλάγια στο καβαλέτο. Ο Καντίνσκι σκέφτηκε πως τα σχήματα και τα χρώματα φτάνουν για να εκφράσει ο ζωγράφος τα συναισθήματά του. Ήταν το ξεκίνημα της αφηρημένης ζωγραφικής.

Στην αφηρημένη τέχνη ο καλλιτέχνης δε θέλει να μιμηθεί ούτε να αναπαραστήσει τη φύση όπως είναι στην πραγματικότητα. Μερικές φορές ξεκινάει από ένα τοπίο, ένα πρόσωπο ή μια νεκρή φύση. Τα ζωγραφίζει όμως με τέτοιο τρόπο που είναι δύσκολο να τα αναγνωρίσουμε π.χ. τα έργα των κυβιστών. Άλλες φορές χρησιμοποιεί γεωμετρικά ή άλλα σχήματα, χωρίς να έχει κάποια εικόνα της φύσης στο μυαλό του, όπως οι πίνακες του Μοντριάν.

Στη φύση συναντάμε πολλές λεπτομέρειες. Αμέτρητες γραμμές, πολλά σχήματα κι ένα σωρό χρώματα. Ο ζωγράφος ξεδιαλέγει, κρατά ό,τι είναι απαραίτητο και ζωγραφίζει απλά. Αυτό ονομάζεται αφαίρεση.

Το πρώτο αφηρημένο έργο έγινε το 1910 από τον Καντίνσκι με νερομπογιές.

Ο Βασίλι Καντίνσκι (1866-1944), ονομάστηκε “πατέρας” της αφηρημένης τέχνης. Στις δημιουργίες του άφηνε την ψυχή του να τον οδηγεί. Κοιτάζοντας τις ζωγραφιές του νιώθουμε να βυθιζόμαστε μέσα τους. Η ματιά μας θέλει να τις ρουφήξει. Οι γραμμές κυματίζουν, τα υπέροχα χρώματα δείχνουν ανθρώπινα συναισθήματα και τα σχήματα είναι τέλεια υπολογισμένα. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. “Πρόκειται για ζωγραφισμένη μουσική” φώναξε κάποιος μόλις είδε μια σειρά έργων του ζωγράφου με τίτλο “Αυτοσχεδιασμοί”.