Μικροί όταν είμαστε το να φτιάξουμε ένα χαρταετό ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου, θυμάστε; Τι πανηγύρι γινόταν όταν ερχόταν η Καθαρή Δευτέρα και δεν είχαμε χαρταετό! Μαζεύαμε τις αποκριάτικες κορδέλες και τις φυλάγαμε για να κάνουμε τα "μουστάκια" του και ψάναμε χρωματιστό χαρτί και το κάναμε βεντάλια και το κόβαμε σε λεπτές φέτες να είναι κατσαρό και εμφανίσιμο για να φτιάξουμε τις ωραιότερες ουρές. Πέρναμε και μερικά τέτοια φύλλα μημπως και είχε αέρα όταν πετάγαμε τον αετό μας και χρειαζόμαστε και άλλη μεγαλύτερη ουρά. Τα ζύγια ήταν πανεπιστημιακό ζήτημα. Τι διαφωνίες, τι τσακωμοί, τι αγαλλίαση όταν επί τέλους πετούσε. Και μετά ερχόταν ο ανταγωνισμός και οι ιστορίες την άλλη μέρα.Ποιού ο αετος πήγε πιο ψηλά, πιό πολύ ποιός στάθηκε από τους αετούς και δεν έπεσε δεμένος στο κάγελλο της εξώπορτας.Ποιός έστειλε μήνυμα στον αετό του και πήγε μέχρι πάνω. Τι ωραία που περνάγαμε έστω και με λίγα.
Σήμερα βρήκα έναν παλιό μάστορα Έλληνα που μας φτιάχνει έναν αετό με όλες τις λεπτομέρειες.
