Κλασσικισμός

Οι ιδέες δεν μένουν πάντα σταθερές , συμπληρώνονται από άλλες ιδέες , πολλές διαγράφονται , πεθαίνουν , κι' ακόμα γεννιούνται καινούριες . Πολλές φορές μάχονται η μία την άλλη γιά την επικράτηση της ισχυρότερης , της καλύτερης , της πιό ανθρώπινης , της πιό αφομοιώσιμης απ' την κοινωνία , αυτής που ταιριάζει στην κάθε εποχή . Κάποτε το πετυχαίνουν  τότε δημιουργείται ένας κόσμος με ιδανικά , με κοινά κοινωνικοπολιτικά στοιχεία , μ' ένα κοινό τρόπο έκφρασης . Έτσι δημιουργούνται οι λογοτεχνικές σχολές .
Τους λογοτέχνες της κάθε σχολής , τους ενώνει το ύφος , σχολή μπορεί να είναι πολλοί λογοτέχνες η κι' ένας μικρός αριθμός . Οι λογοτεχνικές σχολές παίρνουν ξεχωριστά - χαρακτηριστικά ονόματα απ' το είδος που αντιπροσωπεύουν , έτσι λέμε : κλασσικισμός , ρομαντισμός , ρεαλισμός , υπερρεαλισμός , παρνασσισμός , νατουραλισμός , συμβολισμός , ιμπρεσσιονισμός κ.α.

Μετά το ροκοκ'ο στυλ το αναλάφρο και λίγο πονηρά εκλεπτισμένο καιρός να ανατρέξουμε πάλι στην αρχαία κλασσική σοφία

ο κλασσικισμός ξαναγενιέται

Ο κλασσικισμό ς ξεκινάει από τους αρχαίους Έλληνες , τους κλασσικούς όπως λέγονται , από εκείνους που η αξία του έργου τους δεν χάνεται , κι' αυτό που τον ενδιαφέρει είναι ο άνθρωπός . Ο κλασσικισμός εξετάζει τον άνθρωπο μέσα στον παγκόσμιο χώρο και μέσα σ' όλες τις εποχές . Τον ενδιαφέρει το ανθρώπινο πνεύμα , η σπουδή του , η ανάπτυξή του , στην Ευρώπη καλλιεργήθηκε κατά την Αναγέννηση το 18ο αιώνα . Με πρότυπο τους αρχαίους Έλληνες γύρεψαν να προεκτείνουν την τέχνη πάνω στην άποψη του Αριστοτέλη με την αποφυγή του υπερβολικού και την απόδοση της λιτότητας , της συμμετρίας , της σαφήνειας , του μέτρου , του ολοκληρωμένου αρμονικού έργου γιά να μπορεί έτσι ν' αντέξει και να σ΄ταθεί στο πέρασμα του χρόνου .
Το κλασσικό πνεύμα έχει σαν γνώρισμά του την αιωνιότητα , την παντοτεινή πνευματική παρουσία , έτσι όπως θα μας το πει κι' ο Θουκυδίδης : " Το έργο μου αυτό γράφτηκε όχι γιά να αρέσει σε μιά στιγμή , αλλά περισσότερο γιά να μείνει αιώνιο κτήμα ".
Ο κλασσικισμός γυρεύει την αρμονία έτσι όπως την έδωσαν με τους κανόνες τους οι αρχαίοι Έλληνες , Οι κλασσικοί συγγραφείς διατηρήθηκαν στον καταλυτικό χρόνο, είναι γνωστοί γιά την πνευματική προσφορά τους και η λογοτεχνική τους αξία παραμένει αξιοπρόσεχτη .

    Η Ποιητική του Αριστοτέλη επηρέασε σε μεγαλο βαθμό τον κλασικισμό.
    Θέματα παρμένα από την Βίβλο και πιο πολύ από την ζωή του Χριστού χρησιμεύουν ως πηγή έμπνευσης στους καλλιτέχνες.
    Η αρχαία ιστορία είναι κυρίαρχο θέμα στις τραγωδίες
    Οι ελληνικοί και ρωμαϊκοί μύθοι

Αθάνατη Ελλάδα....

Κλασσικισμός: Καλλιτεχνική τάση με σαφή ροπή προς το ανυπέρβλητο, το τέλειο, το πρωταρχικό κι άξιο, το άφθαρτο στη καταλυτική δύναμη του πανδαμάτορα χρόνου. Υποδηλοί τη τάση προς το αρχαιοελληνικό ή λατινικό κι έχει σχέση με την ισορροπία των αισθήσεων, τη τελείωση και τη κανονικότητα. Η τάση να δημιουργηθεί κάτι, με πρότυπο αριστουργήματα της αρχαιοελληνικής ή λατινικής τέχνης και φυσικά δεν ανήκει σε μπαρόκ ή άλλου είδους μοντέρνα τεχνοτροπία.

Μορφή της τέχνης, που θεωρεί ως ιδανικό την ελληνική ρωμαϊκή αρχαιότητα. Θέλει να ξαναγυρίσουμε στ' αρχαία πρότυπα κι ιδανικά, τη τελειότητα. Η λογική κυριαρχεί πάνω στο συναίσθημα και τη φαντασία. Η έκφραση έχει πάντα τη πληρότητα την αρτιότητα, τη κυριολεξία, το φυσικό και το απέριττο. Επιδιώκεται το τέλειο, το αρμονικό, το πλαστικό κι η ισορροπία. Ο όρος προέρχεται από τη λατινική λέξη classicus που σημαίνει αυτός που κατατάσσεται σ' εξέχουσα τάξη (class), ο πλούσιος ρωμαίος, όταν κατέχει πάνω από 120.000 ασσάρια.

Κλασικό ονομάζουμε έν' εξέχον έργο, κάθε τι που διαθέτει ανεξάντλητη δύναμη αντίστασης στη πάροδο και τη καταλυτική επίδραση του χρόνου, που αντέχει στη κριτική όλων των ανθρώπων κι αναγνωρίζεται ως τέλειο, έξοχο και πρότυπο, άξιο μεγάλης προσοχής και βαθύτατου σεβασμού, όπως π.χ. ο Παρθενώνας, τα αγάλματα του Φειδία, του Πραξιτέλη κ.α., αλλά κι η μουσική του Μπετόβεν, τα έργα του Σαίξπηρ κ.α. Κλασσικοί Γάλλοι συγγραφείς: Ρονσάρ, Λαφονταίν, Μολιέρος, Ρακίνας κ.α., Γερμανοί: Γκαίτε, Σίλλερ, Λέσιγκ κ.α. Ελλάδα: Α. Κάλβος.